Recenzja |17| Syrena - Kiera Cass

Hejka! Dzisiaj zapraszam Was na recenzję "Syreny" Kiery Cass, autorki, którą możecie znać z serii "Rywalki".

Kahlen dzięki Matce Ocean została syreną. A co to dokładniej znaczy? Dzięki Matce, Kahlen dostała drugie życie. Nie umarła, lecz została syreną. Musi odbyć stuletnią służbę, potem będzie wolna. Jakie są zasady? Syreny mogą podróżować po całym świecie, żyć wśród ludzi, ale nie mogą z nimi rozmawiać, śmiać się, krzyczeć, ponieważ ich głos jest pułapką. Generalnie dziewczyny mogą robić co chcą, ale zawsze muszą stawić się na wyzwanie Matki Ocean. Gdy Ona jest głodna, one muszą użyć swoich głosów, by zwabić ludzi do wody.
Mimo, że Kahlen trudno jest poradzić sobie z nowym życiem, może liczyć na pomoc swoich sióstr. Jednak co się stanie, jeżeli Kaylen złamie zasadę i zakocha się? Czy uda jej się stworzyć związek, o którym zawsze marzyła?
Nie czytałam wcześniej żadnej książki Kiery Cass, dlatego nie wiedziałam czego się spodziewać. Z początku myślałam, że akcja "Syreny" będzie w większej części opierała się na morskich głębinach, a ja poznam najmroczniejsze i najgłębsze zakamarki oceanów.Całkowicie się pomyliłam, bo książka opowiada o czymś zupełnie innym.Nie twierdzę jednak że to źle, ponieważ to co napisała Kiera Cass spodobało mi się.

"Wszystkie cztery wyglądałyśmy jak sen.

Miałyśmy stać się koszmarem"



Ok, przyznam szczerze, że na początku książkę czytało mi się bardzo źle. Pierwsze sto stron tej lektury jest pełne opisów, które ciągną się w nieskończoność. Według mnie jest to największy minus tej książki, ponieważ czytelnik szybko się nudzi. W końcu czytanie na okrągło o tym, jak to główna bohaterka jest niezadowolona ze swojego losu nie brzmi zbyt kusząco...
Dodatkowo syreny dużo się przemieszczały, co spowodowało, że w pewnym momencie pogubiłam się w miejscu akcji. Dlatego byłam zdziwiona, że jedna z syrenich sióstr, jest Japonką, bo miałam wrażenie, że poznały się zupełnie gdzie indziej XD ( gdzieś na Atlantyku)


Po przebrnięciu przez sto kilkanaście stron "Syreny" jest już dużo lepiej. Wreszcie poznajemy Akinl'ego (dlaczego to imię jest takie skomplikowane?!), czyli chłopaka w którym Kahlen się zakochuje.
Losy tej dwójki całkowicie mnie pochłonęły. Z chęcią śledziłam ich wspólnie spędzane dni oraz to jak wzajemnie się uzupełniają. Uśmiech praktycznie nie schodził mi z twarzy.



"Wyjrzałam z pokoju i zobaczyłam go na kanapie, którą wcześniej zajmowałam. Siedział w piżamie i oglądał telewizję - typowy uroczy amerykański chłopak."

 Kahlen na początku mnie denerwowała. Przeszkadzało mi jej ciągłe narzekanie. Jednak później ją bardzo polubiłam. Dziewczyna jest marzycielką, która marzy o cudownym chłopaku. Jest też bardzo ciepłą, rodzinną i pomocną osobą. Odnalazłam w niej bratnią duszę, gdyż ja też jestem marzycielką i często bujam w obłokach.
Akinli również jest bardzo fajny. Typowy miły, przystojny, opiekuńczy chłopak. Czego chcieć więcej?
Najbardziej nie mogłam znieść Matki Ocean. W sumie nie wiem czy mogę ją zaliczyć do bohaterów, no ale trudno. Nie mam pojęcia, dlaczego ta postać (?) mnie denerwowała, ale po prostu nie lubiłam momentów, w których się pojawiała.

"Popatrzyliśmy na siebie - jego oczy wypełniało współczucie. Podobało mi się, że dawał mi czas na smutek - wreszcie ktoś, kto pozwalał mi być sobą."

Autorka pozytywnie zaskoczyła mnie zakończeniem. Przez cały czas zastanawiałam się jak pani Cass rozwiąże całą sytuację. W głowie miałam już przygotowanych kilka scenariuszy, ale żaden nie był podobny do tego prawdziwego.

"Czas leczył rany. Czas pomagał na wszystko.

Czas był też moim wrogiem."

Podsumowując książka, mimo nużącego początku jest przyjemną lekturą. Uważam, że późniejsze losy bohaterów wynagradzają początkowy zawód. No i jestem wielką fanką tego zakończenia. Czy mogę Wam polecić "Syrenę"? Myślę, że tak.

Moja ocena: 6/10

Koniecznie dajnie znać czy czytaliście albo macie zamiar przeczytać "Syrenę" :)

Trzymajcie się i do następnego!