Recenzja |13| Wyśnione miejsca - Brenna Yovanoff

Hejka! Czy wy też odliczanie już dni do świąt? Bo ja tak. Brakuje tylko śniegu.
Chciałabym jeszcze dodać, że planowałam dodać tę recenzję kilka dni wcześniej. Niestety w czwartek miałam kilka pilnych rzeczy do zrobienia + przez ostatnie dni mój internet działa bardzo słabo i co chwilkę tracę zasięg. Dlatego miałam problem z napisaniem czegokolwiek.
Co do samej książki to przyznam, że mnie w dużym stopniu do sięgnięcia po tę pozycję zachęciła mnie okładka. Bo musicie przyznać, że przyciąga oko. Jednak czy treść jest równie udana jak oprawa? Tego dowiecie się za chwilkę :D

Waverly z pozoru jest nastolatką idealną. Ładnie się ubiera, ma popularnych przyjaciół, świetne oceny. Jednak pozory mylą. W głębi dziewczyna jest tajemnicza, cierpi na bezsenność, a wszystkie emocje, które w sobie dusi przekłada na bieganie.

Marshall wydaje się być typowym bad boyem, który za dużo pije i pali, sięga po inne używki. Grozi mu wyrzucenie ze szkoły. Prawda jest, jednak taka, że nastolatek ma pewne problemy z którymi nie może sobie poradzić, które sprawiły że przestał w siebie wierzyć i zaczął zaniedbywać wszystko dookoła.

Bohaterowie spotykają się we śnie, gdzie mogą uciec od codzienności i pokazać swoje prawdziwe wnętrze.

Jeśli chodzi o moją opinię, to nie jestem tą książką zachwycona. Po pierwsze bardzo, ale to bardzo irytowała mnie główna bohaterka. Kompletnie jej nie rozumiem. Cały jej problem to po prostu "mam popularne, fałszywe koleżanki na własne życzenie". Sama zgotowała sobie taki los, więc niech ciągle nie narzeka. Dodatkowo Waverly jest bardzo sztuczną postacią. Nawet w snach, gdzie mogła być sobą, nastolatka zachowywała się według mnie nienaturalnie. Dla dziewczyny pokazywanie emocji i uczuć to jakaś czarna magia, której tylko ona nie rozumie, a wszyscy wkoło to potrafią. Strasznie denerwowało mnie to, że dla Waverly wszystkie uczucia, to czy nam się coś podoba czy nie, pragnienia itp. ludzie powinni trzymań w tajemnicy, żeby nikt inny nie mógł ich poznać. Uważam, że to już jest nasz wybór czy utrzymujemy coś w sekrecie, czy dzielimy się tym z innymi.

☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁

 



 Rozdziały są pisane naprzemiennie z perspektywy Waverly i Marshalla. I tutaj znowu muszę się przyczepić, ponieważ rozdziały dziewczyny, gdzie bardzo często jest mowa o tym samym i ma się już powoli dosyć, zawierają po kilkanaście stron, a rozdziały pisane z perspektywy chłopaka, które są o wiele przyjemniejsze i ciekawsze w odbiorze składają się np. z sześciu stron. Wielka szkoda, że autorka skupiła się głównie na Waverly. 😢😞

Początek książki również nie był dobry. Dlaczego? Był bardzo nudny. Książkę zaczęłam dość późno wieczorem i byłam bardzo zmęczona, ale stwierdziłam: "dobra zacznę ją czytać". I szczerze mówiąc po 50 stronach miałam dość. Rozdziały okropnie mi się dłużyły, dodatkowo główna bohaterka przytaczała jakieś cytaty Einsteina, że zastanawiałam się czy zaraz nie zasnę XD. Wiem, że 50 stron to nie jest dużo, jednak to wystarczyło, że przez kolejne kilka dni nie mogłam zmotywować się do dalszego czytania tej książki.

Uważam również, że sam pomysł na książkę był dobry, jednak jego wykonanie średnio mi podpasowało. Czytając miałam wrażenie, że wszystko mogło być bardziej dopracowane.

"To znaczy, jasne, żeby znaleźć kogoś, kto naprawdę cię rozumie, trzeba mieć farta, ale potem wszystko zależy od ciebie. Jeśli pokazujesz ludziom, że są dla ciebie ważni, zapamiętają to.

 

Oczywiście książka ma też swoje plusy. Pierwszym z nich jest przyjaciółka Waverly - Autumn.

Dziewczyna jest bardzo pozytywną, zakręconą i zwariowaną osobą. Była taką nutą "świeżości" w życiu Waverly oraz przyjemną odmianą dla czytelnika od ciągłego słuchania nieszczęśliwej głównej bohaterki ( przynajmniej u mnie tak było). Jest to moja ulubiona postać z całej książki.
Polubiłam również Marshalla, chociaż były momenty kiedy mnie denerwował. Jednak patrząc ogólnie, jest bardzo fajną postacią. Mimo problemów, Marshall jest bardzo mądrym i wartościowym chłopakiem, z którym na pewno można się dogadać.

W książce bardzo spodobało mi się zakończenie. Wtedy zapałałam sympatią do głównej bohaterki, ponieważ zachowała się tak... normalnie i naturalnie. Dodatkowo zakończenie było po prostu urocze i na pewno będę je dobrze wspominać.

Czy polecam tę książkę? Trudno mi powiedzieć. Jeśli chcecie ją przeczytać, nie będę was powstrzymywać. Jednak jeśli jej nie przeczytacie, nic nie stracicie.
Ze swojej strony mogę tylko powiedzieć, że na pewno lepiej odebrałabym tę pozycję, jeśli polubiłabym główną bohaterkę.

Trzymajcie się i do następnego!